THE PROLOGUE OF THE REPORT MOLUCCAS
1
the Prologue (draft 2020-02-15)
The title of this report is clear. It is about the liberation of the South Moluccas. Its people has been oppressed and exploited since 1950. Ongoing violation of human rights by Indonesia fills a part of the annual reports of Amnesty International and Human Rights Watch.
Many publications on the history of the South Moluccas conclude that they declared their rightful independence on 25 April 1950. Our report confirms the correctness of that conclusion. From a legal point of view, however, this is of little relevance. To be an independent sovereign state requires more than just a self-declaration of independence.
A classic method is to fight for freedom. If the occupying forces are defeated, the international legal community is prepared to recognise the freedom fighters as the new legitimate government. This is how the United States of America came into being at the end of the 18th century. After the Second World War, almost all the colonies of the British Empire fought free in the same way. By force. The Moluccan people tried to do the same. But after the execution on April 12, 1966 of their leader - Dr. Chris Soumokil - the active guerilla fight for freedom was replaced by passive resistance. By the way, not without risk for their own lives. Today, when a Moluccan is waving the Moluccan flag, imprisonment waits - contrary to the 'habeas corpus' principle.
Another method is to fight the political obstacles by legal means. The aim is to give an occupied and oppressed people their own independent state by handing over the sovereignty of the occupier to that people. That too is difficult. Exerting political pressure did not produce success, so far. And the legal means deployed have proved too weak to have led to a transfer of sovereignty.
This report continues on the path of political fight with legal means. But it goes beyond the documents submitted over the past seventy years. It contains a series of analyses of trickery, deceit, lies and political manipulation of the occupier, made possible by the legal tampering and political cowardice of parties that could and should have prevented such misconduct. In this way, the Moluccas were handed over from one colonizer to another.
Within the international legal community, the Moluccan issue is a cold case. However, this report offers new insights into what was done wrong in 1949-1950: avoidable and culpable mistakes. What happened in the context of the transfer of sovereignty from the Netherlands to Indonesia in 1949-1950 is such a violation of the values and norms of the treaty system of the United Nations that the UN has to reopen this cold case in order to do justice to the Moluccans.
Just as the United Nations forced the Netherlands to transfer sovereignty over Indonesia to the Federal Republic of the United States of Indonesia on 27 December 1949 in The Hague, so - in accordance with the 'actus contrarius' principle - the United Nations should force Indonesia to transfer sovereignty over the Moluccas to the Moluccan people. And in this way - as a representative of the international legal community - to establish the sovereignty of the Moluccas by right. And to guard that sovereignty with the deployment of the UN instruments of peacemaking, peacekeeping and peacebuilding. The facts and arguments for this - partly intended as support for other oppressed peoples such as the Papuan people - can be found in this report.
With the proclamation of Moluccan independence on 25 April 1950 the Republik Maluku Selatan (RMS) was established. The word 'Selatan' stands for South and suggests that the declaration of independence would only concern the South Moluccas. However, there are also North, East and West Moluccans, all together under the 'adat' which connects all Moluccans.
The official documents exchanged under the auspices of the United Nations in the context of the transfer of sovereignty by the Netherlands to the Federation of the Republic of the United States of Indonesia often refer to South Moluccas. In order not to create any misunderstandings in the relationship with the United Nations about the formal designation, we cannot write anything other than South Moluccas in this report. However, the aspiration of the Moluccan people for freedom is not limited to the southern part, it concerns all parts of the Moluccan territory. Where for formal reasons we use the term 'South Moluccas', this should be understood as the striving for freedom of the united Moluccas, expressed as the Republic Maluku Serikat (= United).
The reference to the 'adat' has another meaning for this report.[1] The 'adat', as a concept from the customary law of the archipelago of Indonesia, includes everything that can be understood by one's own culture, traditions, morals, manners, agreements, commandments and prohibitions, which are passed on and kept by tradition. The 'adat' is older than established laws or religious beliefs. Thus, centuries before Charles de Montesquieu (1689-1755) launched his famous 'trias politica' (= the separation of the three powers of the state) the Moluccas already anchored these concepts in their 'adat'. Their Sama'Suru (= the division of functions) speaks of:
o Saniri: the legislative power.
o Latu Patty: the executive power.
o Upu Hena/Latu Nusa: judicial power.
Because of the flagrant violation of the trias politica by Sukarno c.s. in 1949-1950, knowing that the Moluccas were ruled by these principles, is an important reason for us to write this report.
In addition, the 'adat' is also important for another aspect of this report. At that time, the Moluccas already knew the term Hena (= municipality). This is comparable to the Greek 'polis' (= city state), a self-governing community. Whereby 'Henaja' as a group of such communities looks after common interests that individual 'Henas’ cannot look after. So, the Moluccas already had in their 'adat' the most important building block of what only around 1600 was developed in Europe as the doctrine of federal state formation. That was an extra argument for the Federalism for Peace Foundation to look into this Moluccan case.
A third aspect of the 'adat' concerns the words 'Mena, Muria'. It means: the beginning and the end, alpha and omega. In the symbolism of shipping, it means 'we are ready to sail: ready from stem to stern'. In combat situations the vanguard calls 'Mena' to indicate 'we are ready to go', waiting for the 'Muria' of the rearguard to indicate 'we are ready too'. On behalf of the Moluccan community this report is a 'Mena' addressed to the UN. We are waiting for a 'Muria' as a sign that after 70 years the UN decides to restore the sovereignty of the Moluccan people by right. In legal terminology: ‘de iure’.
At the end of this Prologue, we note that in order to approach the Moluccan case as objectively as possible, we have not held any substantive consultations with representatives of the Moluccan people.
Federalism for Peace Foundation
The Hague, 15 February 2020
[1] D. Sahalessy, ‘An Isolated War’, Assen, juli 2002.
2
de Proloog (concept 15-02-2020)
De titel van dit rapport is duidelijk. Het gaat om de bevrijding van de Zuid-Molukken. Die bevolking wordt sinds 1950 onderdrukt en uitgebuit. Voortdurende schending van mensenrechten door Indonesië vult een deel van de jaarverslagen van Amnesty International en Human Rights Watch.
Vele publicaties over de geschiedenis van de Zuid-Molukken concluderen dat zij zich op 25 april 1950 op een rechtmatige manier onafhankelijk hebben verklaard. Ons rapport bevestigt de juistheid van die conclusie. Maar gezien vanuit een juridisch oogpunt is dat weinig relevant. Om een zelfstandige, onafhankelijke soevereine staat te zijn is meer nodig dan alleen een eigen verklaring van onafhankelijkheid.
Een klassieke methode is het voeren van vrijheidsstrijd. Als de bezetter wordt verslagen is de internationale rechtsgemeenschap bereid om de vrijheidsstrijders te erkennen als de nieuwe legitieme regering. Zo ontstonden de Verenigde Staten van Amerika aan het einde van de 18e eeuw. Na de Tweede Wereldoorlog vochten bijna alle kolonies van het Britse Empire zich op dezelfde manier vrij. Met geweld. Het Molukse volk heeft dat ook geprobeerd. Maar na de executie op 12 april 1966 van hun leider - Dr. Chris Soumokil - werd de actieve vrijheidsstrijd vervangen door passief verzet. Overigens niet zonder gevaar voor eigen leven. Als een Molukker vandaag de dag met de Molukse vlag zwaait wacht – in strijd met het ‘habeas corpus’ beginsel - gevangenschap.
Een andere methode is het voeren van de politieke strijd met juridische middelen. Het doel daarvan is aan een bezet en onderdrukt volk zijn eigen onafhankelijke staat te geven door aan dat volk de soevereiniteit van de bezetter over te dragen. Ook dat is moeilijk. Met alleen maar politieke druk is het tot nu toe niet gelukt. En de ingezette juridische middelen zijn te zwak gebleken om tot een overdracht van soevereiniteit te hebben kunnen leiden.
Dit rapport gaat voort op de weg van politieke strijd met juridische middelen. Maar het gaat verder dan de documenten die in de afgelopen zeventig jaar zijn overgelegd. Het bevat een reeks analyses van list, bedrog, leugens en politieke manipulatie van de bezetter, mogelijk gemaakt door juridisch knoeiwerk en politieke lafheid van partijen die dat wangedrag hadden kunnen en moeten voorkomen. Op deze manier werden de Molukken door de ene kolonisator overgedragen aan een andere kolonisator.
Binnen de internationale rechtsgemeenschap is de Molukse kwestie een cold case. Dit rapport biedt echter nieuwe inzichten over wat er in 1949-1950 fout is gedaan: vermijdbare en verwijtbare fouten. Wat zich in de context van de soevereiniteitsoverdracht van Nederland aan Indonesië in 1949-1950 afspeelde is een zodanige schending van de waarden en normen van het verdragsrechtelijke stelsel van de Verenigde Naties dat de VN deze cold case dient te heropenen met het oog op het doen van recht aan de Molukkers.
Precies zoals de Verenigde Naties Nederland dwongen om op 27 december 1949 in Den Haag de soevereiniteit over Indonesië over te dragen aan de federale Republiek van de Verenigde Staten van Indonesië zo – dus conform het ‘actus contrarius’ beginsel - dienen de Verenigde Naties Indonesië te dwingen de soevereiniteit over de Molukken over te dragen aan het Molukse volk. En op die manier – als vertegenwoordiger van de internationale rechtsgemeenschap - de soevereiniteit van de Molukken in rechte vast te stellen. En die soevereiniteit te bewaken met de inzet van het VN-instrumentarium van peacemaking, peacekeeping en peacebuilding. De feiten en argumenten daarvoor – mede bedoeld als steun voor andere onderdrukte volken zoals bijvoorbeeld het Papoea volk - staan in dit rapport.
Met het uitroepen van de Molukse onafhankelijkheid op 25 april 1950 werd de Republik Maluku Selatan (RMS) gevestigd. Het woord ‘Selatan’ staat voor ‘Zuid’ en suggereert dat de verklaring van onafhankelijkheid alleen de Zuid-Molukken zou betreffen. Er zijn echter ook Noord-, Oost- en West Molukkers, alle tezamen onder de ‘adat’ die alle Molukkers verbindt.
De officiële documenten die onder auspiciën van de Verenigde Naties zijn gewisseld in het kader van de overdracht van de soevereiniteit door Nederland aan de federatie van de Republiek van de Verenigde Staten van Indonesië spreken vaak van Zuid-Molukken. Om in de relatie tot de Verenigde Naties geen misverstanden te doen ontstaan over de formele benaming kunnen wij in dit rapport niet anders schrijven dan Zuid-Molukken. Hoewel het streven van het Molukse volk naar vrijheid niet beperkt is tot het zuidelijke deel, maar alle delen van het Molukse grondgebied betreft. Waar wij ons om formele redenen bedienen van het begrip ‘Zuid-Molukken’ dient dit materieel verstaan te worden als het streven naar vrijheid van de verenigde Molukken, uitgedrukt als de Republic Maluku Serikat (= Verenigde).
De verwijzing naar de ‘adat’ heeft overigens nog een andere betekenis voor dit rapport.[1] De ‘adat’ als een begrip uit het gewoonterecht van het eilandenrijk van Indonesie omvat alles wat men kan verstaan onder de eigen cultuur, tradities, zeden, omgangsvormen, afspraken, geboden en verboden die via overlevering worden doorgegeven en bewaard. De ‘adat’ is ouder dan vastgelegde wetten of religieuze overtuigingen. Zo hebben de Molukken eeuwen voordat Charles de Montesquieu (1689-1755) zijn beroemde ‘trias politica’ lanceerde (= de scheiding van de drie machten van de staat) deze begrippen al in hun ‘adat’ verankerd. Hun Sama’Suru (= de verdeling van functies) spreekt over:
Saniri: de wetgevende macht.
Latu Patty: de uitvoerende macht.
Upu Hena/Latu Nusa: rechtsprekende macht.
Wegens de flagrante schending van de trias politica door Soekarno c.s. in 1949-1950 is deze wetenschap een belangrijke reden voor ons om dit rapport te schrijven.
Daarnaast is de ‘adat’ ook om een ander aspect van belang voor dit rapport. De Molukken kenden toen al het begrip Hena (= gemeente). Dat is vergelijkbaar met de Griekse ‘polis’ (= stadsstaat), een zelfbesturende gemeenschap. Met ‘Henaja’ als een groep van dergelijke gemeenschappen die voor belangen kon zorgen die afzonderlijke ‘Hena’s’ niet konden behartigen. De Molukken hadden dus in hun ‘adat’ al de belangrijkste bouwsteen van wat pas rond 1600 in Europa is ontwikkeld als het leerstuk van federale staatsvorming. Dat is een extra argument geweest voor de Federalism for Peace Foundation om zich over deze zaak te buigen.
Een derde aspect van de ‘adat’ betreft de woorden ‘Mena, Muria’. Het betekent: het begin en het einde, alfa en omega. In de symboliek van de scheepvaart doelt het op ‘we zijn klaar om te gaan varen: ready from stem to stern’. In gevechtssituaties roept de voorhoede ‘Mena’ om aan te geven ‘wij zijn klaar om op te trekken’, wachtend op het ‘Muria’ van de achterhoede dat aangeeft ‘wij zijn ook zover’. Namens de Molukse gemeenschap is dit rapport een ‘Mena’ gericht aan de VN. Wij wachten op een ‘Muria’ als teken dat de VN na 70 jaar besluit om de soevereiniteit van de Molukse gemeenschap in rechte te herstellen.
Tot slot van deze Proloog merken wij op dat wij voor een zo objectief mogelijke benadering van de Molukse zaak geen inhoudelijk overleg hebben gevoerd met vertegenwoordigers van het Molukse volk.
Federalism for Peace Foundation
Den Haag, 12 april 2020
[1] D. Sahalessy, ‘An Isolated War’, Assen, juli 2002.
3
crowdfunding
On February 3, 2020, we started the Crowdfunding Campaign. You're welcome to support our project by donating money.
Support our project
Free the Moluccans
Copyright 2020, Federalism for Peace Foundation
Disclaimer | Privacy